Mildred Pierce. Dzisiaj na warsztat wzięłam nagradzany ostatnio mini serial HBO. A także jego pierwowzór film noir z 1945 roku z Joan Crawford, o tym samym tytule.
Celowo zaczęłam od końca czyli od serialu, po pierwsze bo długi, a po drugie bałam się, że jeśli oryginał jest tak dobry, może mi się nie chcieć obejrzeć pięciogodzinnego serialu. I w sumie dobrze zrobiłam. Jeden i drugi opowiada o historii Mildred Pierce, która po rozstaniu z mężem bierze sprawy w swoje ręce i krok po kroku osiąga sukces w branży restauracyjnej.
„Zawsze byłam w kuchni, chyba całe życie byłam w kuchni, oprócz kilku godzin żeby wziąć ślub.”
Brawa za scenariusz serialu, rozpisanie historii w ten sposób bardzo mi spodobało. Chociaż brakuje mi wątku kryminalnego z oryginału, wg mnie bardzo istotnego, a co za tym idzie kompletnie inne zakończenie. Tak jak lubię Kate Winslet, tak tutaj wypada blado przy fenomenalnej kreacji Joan Crawford (za którą ta dostała Oscara, zresztą w łóżku, przez chorobę – brawa dla PR-u). Natomiast serialowa córka Veda (miałam ochotę gówniarę trzasnąć parę razy) jest nie do opisania. Evan Rachel Wood odwaliła kawał dobrej roboty, a tym samym przyćmiła główną bohaterkę.
Trudne początki
No dobrze, ale wróćmy do gotowania, jedzenia i biznesu restauracyjnego. Mildred żona i matka, piekła bardzo dobre ciasta, dorabiała tym sobie gdy mąż stracił pracę. Jednak po rozstaniu z małżonkiem dochody z ciast były zbyt małe, aby utrzymać siebie i dwójkę dzieci, a szczególnie, wyrafinowaną damę jaką była Veda. Dla udramatyzowania tej sytuacji pokazano śniadanie, gdzie Mildred dzieli jednego tosta i parówkę na dwie dziewczynki. Ciężko jej znaleźć jakiekolwiek zajęcie, przedstawicielce klasy średniej, która wstydzi się podjąć pracę jako kelnerka czy gospodyni domowa. Jak to ładnie ujęła pani w agencji pracy: pół życia minęło jej na spaniu i gotowaniu, więc jej szanse na rynku pracy są równe zeru. W końcu zatrudnia się jako kelnerka w Cristofer’s Café. Dostaje niezłą lekcję życia, ale też tutaj zaczyna się jej kariera.
Jabłkowy, dyniowy, cytrynowy, żadnego wiśniowego i truskawkowego bo się rozpadają. I pamiętaj to ma być jego pomysł.
I jak to w Stanach od zera do milionera. Otwiera swoją pierwszą restaurację, tylko z kurczakami, ponieważ z jej obserwacji, głównie to ludzie zamawiają. Na dodatek wprowadza innowacje:
„Oh, nie znoszę kiedy zamawiam kurczaka i dostaję całego, którego trzeba pociąć. Ja zrobię inaczej, będę serwować pokrojonego, w kawałkach.”
Kurczak z goframi albo z warzywami, wszystko w jednej cenie, do tego placki na wynos. I cały czas ciężko pracuje:
Mamy tuzin brzoskwiniowych, tuzin jagodowych, tuzin dyniowych i tuzin wiśniowych. Jak skończymy jabłkowe możemy na dzisiaj skończyć.
Jak grzyby po deszczu kiełkują kolejne lokale: Beverly: sałatki owocowe, kanapki; Laguna: ryby, homary, steki. Do steków ma wspaniałego szefa kuchni z poprzedniej restauracji, bo jak twierdzi: „ryby przygotuje byle głupek, ale steki tylko Archie”. A w tle niekończące się wymagania córki, jej pogarda dla wykonywanej przez przez matkę pracy i intrygi.
Uwolnię się od ciebie, od placków, kurczaków i wszechobecnego smrodu smażonego tłuszczu.
Problemem Mildred była zbyt wielka miłość do córki, wręcz ślepa. Wydała na nią prawie wszystkie pieniądze, a gdyby mogła oddałaby jej wszystko. Po jej debiucie w filharmonii zorganizowała ogromne przyjęcie, a lista zakupów wyglądała mniej więcej tak: 2 kg krewetek, 2 homarów, kilogram krabów, kilogram kawioru. Czego się nie robi dla ukochanej córki.
Kilka ciekawostek
Na koniec trochę ciekawostek. Zarówno film i serial opierają się na książce Jamesa M. Caina z 1941 „Mildred Pierce”. Znajdziecie w niej szczegółowe opisy z pracochłonnego przygotowywania dań (zachęcam do lektury szczególnie fanów serialu). Jeśli zaś chodzi o gotowanie na planie, zajmował się nim Colin Flynn (ten sam stylista kulinarny, który pracował przy Julie i Julia). Zamknięty na planie z trzema patelniami smażył na okrągło kurczaki. Jak sam mówi, kurczak nie jest długo świeży, więc wciąż musiał przygotowywać nowe, co było bardzo trudne ze względu na obowiązującą ciszę na planie. Czasem piekł ciasta, ale większość kupowano w np. The Little Pie Company, Baked. Czekoladowy tort urodzinowy również przygotowywał Colin (odcinek 1).
Pozostaje jeszcze jedna sprawa, w serialu baaardzo dużo się gotuje, albo ląduje w łóżku (nie szczędzą widoku pięknych nóżek Mildred ;)) Kate Winslet bardzo poważnie podeszła do swojego zadania, analizowała wszystkie ruchy w kuchni, zaprzyjaźniła się też z Tom Colicchio (bardzo znany w Stanach szef kuchni), który udzielał jej wielu rad.
A teraz po tym wszystkim obejrzyjcie sobie sam początek pierwszego odcinka… food pornografy … idealnie „skrojone” ciasta, wszystkie czynności dokładnie pokazane… ciasto… lemon custard …beza ….trzy rodzaje kremów…. a ja idę do kuchni przygotować Wam dania do tego właśnie serialu/filmu 🙂
Przepisy do filmu:
Mildred Pierce (film), 1945, reż. Michael Curtiz
Mildred Pierce (miniserial HBO), 2011
Ogląda, gotuje i fotografuje: Kino i Kuchnia
