Ktoś gdzieś napisał, że takich filmów już nie kręcą i dużo w tym prawdy. Nie ma pięknisiów i ślicznotek, idealnego życia i banału. Jest za to świetnie zbudowana trzyczęściowa historia, dobrzy aktorzy, którzy grają, a nie błyszczą. Choć widząc na plakacie takie nazwiska jak Ryan Goslig, Bradley Cooper, czy Eva Mendes, można tak pomyśleć.
Początek trochę przypominał mi filmy ze Stevem McQueenem (ale to pewnie moja osobista skaza, bo uwielbiam) zmiksowane z Drive. Zaraz zaczniecie marudzić, że okej okej ale do rzeczy. No więc piszę ogólnikami, żeby nie zepsuć Wam przyjemności oglądania. Kiedy wydaje się Wam, że film jest o kaskaderze z dzieciakiem … hmm tak… ale za chwilę jest już o czym innym, a kiedy myślicie że film jest o skonfliktowanym policjancie-bohaterze, pojawia się kolejny wątek. Choć wszystko od początku do końca jest o ojcach i synach. O tym że nic nie jest czarno-białe, że historia kołem się toczy, a za popełnione błędy prędzej czy później przyjdzie nam zapłacić, to gwarantuję Wam, że wyjdziecie z kina usatysfakcjonowani.
Żeby (było żeby nie zaczynać od żeby, ale co tam ;)) trzymać się tematyki bloga wątek jedzenia. Bardzo dobra scena zresztą: Luke leży z Rominą i rozmawiają o ich synu, co lubi najbardziej jeść. Romina mówi, że jabłka, ale przez nią przeżute. – A jadł lody? – Nie, jest jeszcze za mały.
“I want to do something with him that’s his first time. I going to look in his face when he tries ice cream. Every time he has ice cream for the rest of his life, he’s going to see my fucking face.”
Ja tak mam z rowerem i moim tatą, z ciocią Jadwigą i ciastem drożdżowym, z ciocią Sabiną i biszkoptem z truskawkami i galaretką 🙂
Liczą się stworzone więzi. Coś, czego później nie da się nadrobić. A film świetny nie tylko dla ojców, przyszłych ojców i fanów motocykli.
Ps. filmowy synek Luka w rzeczywistości nazywa się bardzo smacznie: Anthony Pizza 🙂
Ogląda, gotuje i fotografuje: Kino i Kuchnia
Drugie oblicze | The place beyond the pines, 2012, reż. Derek Cianfrance
