Stalowe Magnolie to historia przyjaźni twardych babek z południa. Kobiet tradycyjnych, ale z niezwykłym hartem ducha, czyli stalowych magnolii.
Co ciekawe, w filmie Stalowe Magnolie nie ma ani jednej silnej męskiej postaci. Mężczyzn w zasadzie nie ma, bo albo umarli albo siedzą w więzieniu, a jak są to są nijacy. Za to jest sześć silnych damskich charakterów, sześć wybitnych aktorek. A co jeszcze ciekawsze, reżyser Herbert Ross, dał im nieźle w kość.
Twierdził, że nie umieją grać! Obrażał je na każdym kroku. Dolly Parton kazał wziąć lekcje aktorstwa, ale Dolly nie była grzeczną dziewczynką i odpowiedziała: – Nie, ale twoim zadaniem jest sprawić, żeby wyglądało tak, jakbym umiała grać! Dużo trudniej miała Julia Roberts dla której ten film był pierwszym ważnym filmem.
Film jest jednym wielkim zabawnym dialogiem, pełnym południowych złotych myśli, humoru i sarkazmu, prowadzącym do wodospadu łez.
Louisiana
Przenieśmy się do krainy tak charakterystycznej i oryginalnej jak Louisiana. Mieszkańcy Południa Stanów Zjednoczonych, z ich wyjątkową historią, wręcz pielęgnują swoją odrębność, nie tylko w formie charakterystycznego akcentu, ale też jedzenie. To od nich pochodzą powiedzenia: “food is love” albo “if ain’t fried it ain’t cooked”.
Są lata 80 te. Film zaczyna się weselem Shelby (Julia Roberts) i przygotowaniami z tym związanymi. Jednak centrum dowodzenia jest w salonie fryzjerskim u Truvy (Dolly Parton).
Gdzie jak nie u fryzjerki czujemy się najlepiej. Nie dość, że wyjdziemy piękniejsze, to jeszcze spędzimy czas w miłym towarzystwie. Tutaj bohaterki szykując się do ślubu, plotkują o fryzurach, chłopakach i o jedzeniu.
Cuppa Cuppa Cuppa Cake
Jest jedna scena z salonu, która niestety w tłumaczeniu traci kompletnie sens. Chodzi o przepis Truvy na ciasto „Cuppa Cuppa Cuppa Cake”. Dlaczego tłumaczenie nie ma sensu? Ponieważ przepis wygląda następująco: “is just a cuppa flour, a cuppa sugar, a cuppa fruit cocktail with the juice just mixed and baked at 350 till goooooold and bubbly!” Kubko ciasto jest chyba najbliżej, ale nadaje się tylko do filmu dla dzieci.
Ciasto jest obłędnie słodkie i kaloryczne, ale Truvy jak to ona ma sposób na wszystko: “Podaje z lodami, żeby złagodzić słodki smak.” Jak tu jej nie kochać.
Są też tradycyjne zawody miłosne, czyli klasyczne “nie wyjdę za ciebie”. To jednak tylko zabawne przepychanki, bo przecież: “Nie można mowic takich rzeczy komuś, kto zamarynowal 20 kg krabów.” Wychodzi też jeden z tzw. trupów w szafie. Panna młoda cierpi na cukrzycę i jej omdlenie nie jest z wrażenia, tylko z niskiego poziomu cukru.
I’m not crazy, I’ve just been in a very bad mood 40 years!
Na samym weselu, też jest zabawnie i słodko. Wszystko tonie w cukierkowym różu. Lata 80 te miały swoje prawa. Panna młoda jak beza, to klasyka z tego czasu. Są oczywiście dwa torty, tort weselny, klasyczny wielopoziomowy, z kolumienkami itp. I tort pana młodego, który miał stać w garażu, bo wyglądał jak sekcja zwłok. Na szczęście tam nie trafił. A ja pękałam ze śmiechu, kiedy zobaczyłam szary tort w kształcie pancernika. Po przekrojeniu i ukazaniu krwistoczerwonego wnętrza, wyglądał jakby zwierzę krwawiło. Pikanterii dodaje jeszcze ukrojony przez Ouiser (Shirley Maclaine) tyłek pancernika dla ojca panny młodej.
Aww, thanks Ouiser. Nothin’ like a good piece of ass.
Co ciekawe ciotka pana młodego, która piekła ten niezwykły tort, specjalizowała się we wszystkich możliwych zwierzętach, oprócz węży, bo jak twierdziła, nie miała takiego długiego blatu.
Louisiana to oczywiście owoce morza, więc nie mogło ich zabraknąć na świątecznym jarmarku. “Krewetki ostre i gorące jak Annelle”. Annelle, postać drugoplanowa, asystentka fryzjerki, tworzy tu fantastyczną kreację ze swoimi przemianami, od cnotki, przez imprezowiczkę, do gorliwej katoliczki.
Jest też Ousie, bogata wariatka, z brzydkim psem, wiecznie niezadowolona i zgryźliwa. Hoduje pomidory, ale ich nie je. Jak twierdzi: “jeśli mogę, staram się nie jeść zdrowej żywności. Im szybciej moje ciało odmówi posłuszeństwa tym lepiej”. To zresztą nie jedyna złota myśl Ousie. Jest ich cała masa:
“Nie chodzę do teatru, bo w domu mogę się zdrzemnąć za darmo. Nie oglądam filmów, bo to bzdury i pokazują samych golasów i nie czytam książek, bo jeśli są dobre, robią z nich miniseriale.” – Ousie
Ousie wraz ze swoją przyjaciółką Clairee, tworzą niesamowity duet, starszych zgryźliwych pań, które mają swoje mądrości życiowe. Żywią się niestety w ilości hurtowej pieczoną fasolą z wieprzowiną w puszce. Spotkacie to w wielu amerykańskich filmach, jak na przykład w Dawno temu w Hollywood. Są teorie, które mówią, że to danie pochodzi od Indian, w wersji słodkiej z syropem klonowym. Inni twierdzą, że z Francji w wersji duszonej. Są wersje, które mówią, że przywędrowało z XVI-wiecznej Anglii. A u nas to oczywiście fasolka po bretońsku, czyli szlak francuski. W wersji jednej z filmowych bohaterek Annelle, fasola z ryżem, która zresztą bardzo dobrze się mrozi, więc przyda się, kiedy nadejdą ciężkie czasy.
“To moja rodzina i kocham ich ale wyglądają jakby ktoś ich wyrzeźbił z żółtego sera.” – Clairee
Film Stalowe Magnolie nie zaprezentował całej krasy południowego jedzenia, ale nie martw się, wytropię go w innych filmach. A jest co tropić.
Historia zaczyna się w okolicach Wielkanocy i tak też się kończy, zamykając tym samym cykl życia. Doświadczamy prawdziwej kobiecej przyjaźni w obliczu trudnych życiowych sytuacji. Szczegóły zobacz sama i spędź miło czas z fajnymi babeczkami.
Ps. Ta słodko-gorzka historia, przedstawiona filmie, wydarzyła się naprawdę. Siostra scenarzysty Roberta Harlinga, zmarła z powodu powikłań cukrzycowych po porodzie w latach 80. Zmarła też rok przed rozpoczęciem zdjęć do filmu, żona reżysera, więc może stąd to znęcanie się nad aktorkami. Sytuacja była napięta, ale sprawiła, że przez to aktorki zżyły się ze sobą i wzajemnie wspierały.
Jeśli lubisz sobie poczytać o kulinariach w filmach, obserwuj mnie na Instagramie albo na Facebooku.
Stalowe Magnolie, 1989, reż. Herbert Ross
