Ostatni sen, Pedro Almodóvara to zbiór opowiadań z wątkami autobiograficznymi, znanego hiszpańskiego reżysera i scenarzysty.
Pedro Almodóvar to hiszpański reżyser filmowy i scenarzysta, uznawany za jednego z najważniejszych twórców hiszpańskiego kina. Urodzony w 1949 roku w Kalzadzie de Calatravie w Hiszpanii. Almodóvar jest znany ze swojego charakterystycznego stylu, w którym łączy elementy melodramatu, komedii, surrealistycznej fantazji i elementów queer.
Jego filmy często dotykają tematów tożsamości, seksualności, relacji międzyludzkich i społecznych. Zdobył międzynarodowe uznanie dzięki takim produkcjom jak „Kobieta na skraju załamania nerwowego” (1988), „Wszystko o mojej matce” (1999), „Mów do niej” (2002). Jego prace często eksplorują kwestie związane z rolą kobiet w społeczeństwie oraz zmagania się z traumami i emocjonalnymi konfliktami.
Pedro Almodóvar jest przede wszystkim znany jako reżyser filmowy. W większości przypadków sam pisze scenariusze do swoich filmów, co wymaga umiejętności konstruowania historii, dialogów i charakterów. Jego scenariusze często są pełne barwnych postaci, emocji i złożonych relacji między nimi. A jak sprawdza się jako pisarz? Czym różni się w jego przypadku film od opowieści?
Film czy opowieść
Almodóvar w książce Ostatni sen, stworzył coś na kształt notatnika, dziennika z rozbudowanymi scenariuszami, ale bawi się też formą, gatunkami. Znajdziemy tu klasyczne opowieści, eseje, ale i bajki. Jak sam pisze, zawsze marzył, żeby zostać pisarzem. Na początku twórcą wielkiej powieści, później przewrotnie i zdając sobie sprawę z własnych ograniczeń, złą.
Tak też odebrałam książkę Ostatni sen. Cały czas miałam w głowie sceny z nakręconych filmów, a pozostałe przekładałam na język filmowy. Najbardziej trafiły do mnie eseje i wątki biograficzne, kiedy autor opowiada o swoich wnioskach z obejrzanych filmów, o sztuce, o swoim sposobie pisania. Ciekawie potraktowana jest bajka o śpiącej królewnie czy spotkanie Jezusa z Barabaszem. Z przyjemnością obejrzałabym film na podstawie „Życie i śmierć Miguela”, który jest odwróconą historią ludzkiego życia i od razu skojarzy się czytelnikowi z filmem “Ciekawy przypadek Benjamina Buttona” w reżyserii Davida Finchera. Almodóvar stworzył bardziej dramatyczną sytuację. A zarazem z prostszą fabułą, co wg mnie wpływa na korzyść opowieści.
“Od dziecka wiedziałem, że jestem pisarzem, zawsze pisałem. Jeśli coś było dla mnie jasne, to moje powołanie literackie, a jeśli czegoś nie jestem pewny, to moich osiągnięć.”
Trzeba niezwykłej dojrzałości, a zarazem pychy, żeby zdając sobie sprawę z przeciętności (tak sam przez skromność, albo przewrotność twierdzi) tworzonego dzieła, wydać go. Chyba, że Almodóvar traktuje to jak test na czytelniku przed napisaniem autobiografii, której zarzeka się, że nie napisze. Jeśli tak, to jestem pierwsza w kolejce, ponieważ te fragmenty z całego zbioru są dla mnie najciekawsze. Choć może to właśnie ten zbiór opowiadań jest zaczynem złej powieści o której marzy autor. Kto wie, w co bawi się tym razem i jak droczy się z odbiorcą. Jednak z mojego punktu widzenia, w opowiadaniach znalazłam mnóstwo ciekawych pomysłów na kolejne filmy.
Sam Almodóvar pisze, że zrozumiał po latach, że tworzył nie opowiadania literackie, lecz szkice scenariuszy filmowych. Co pamiętajmy, nie jest proste i również wymaga talentu. Autor “Kobiet na skraju załamania nerwowego” czy „Bólu i blasku” sugeruje miernym i nie tylko, pisarzom samokrytykę, która dostarcza spokoju i umiejętności czekania. Co czyni rozczarowania bardziej znośnym.
Fikcja i rzeczywistość
Pisze też o lenistwie i tematach za które z owego powodu się nie weźmie. A ja zastanawiam się, dlaczego wybitny reżyser i scenarzysta, który miał tak ogromny wpływ na kinematografię, tłumaczy się z wydania „przeciętnych” opowiadań. Fani reżysera będą zadowoleni. Odkrywa przecież wiele z osobistych historii, wzbogaca opowieść już nakręconych filmów, tworzy niezwykle barwne nowe postacie. A wszystko to bez zbędnego koloryzowania, co zapewne zostawia filmom. Kokieteria, zapowiedź nowej odsłony Almodóvara? Być może.
Pedro Almodóvar jest ważnym reprezentantem hiszpańskiego kina i przyczynił się do rozwoju kultury filmowej w swoim kraju. Jego twórczość wywarła duży wpływ na innych reżyserów i artystów na całym świecie, a on sam jest uważany za ikonę kina niezależnego. I w takiej roli zdecydowanie go wolę. Zrobię wyjątek jeśli wyda zbiór esejów, albo autobiografię.
Po więcej ciekawostek, smaczków i innych filmowo-kulinarnych delikatesów z kina, VOD, streamingów (Netflix, HBO Max, Prime Video, Disney+, AppleTV), zapraszam do zapisania się na mój NEWSLETTER (ekskluzywne treści), obserwowania bloga Kino i Kuchnia na facebooku albo na instagramie. A jeśli spodobał wam się wpis lub przepis na filmowe danie to dajcie lajka tu albo tu albo tu i tu.
