Polowanie to film przerażający. Nie dlatego, że są w nim jakieś szczególnie drastyczne sceny, tylko dlatego, że jest tak prawdziwy. Ta historia może się przytrafić każdemu i trudno się dziwić którejkolwiek ze stron. Jedna walczy o dobre imię, bo nie zrobiła niczego złego, a druga jest przekonana o wyrządzonej dziecku krzywdzie, więc potępia. Potępia i jest okrutna.
Przeraża jak łatwo z myśliwego możemy stać się zwierzyną. A grupa najbliższych kumpli i najserdeczniejszy przyjaciel w jednej chwili staje się Twoim wrogiem. Jednego dnia wspólnie wyjadają żonie gorące ciasto, a drugiego dochodzi do linczu.
Jedno założenie działało mi na nerwy w filmie, że dziecko nie może kłamać. Jak to nie, to właśnie dzieci najczęściej kłamią, może mniej umiejętnie od dorosłych i traktuje się to z przymrużeniem oka i fantazja i w ogóle. Zresztą wg mojej teorii i Dr. House 😉 wszyscy kłamią.
Jest tu też trochę dobrego jedzenia, bo kumple Lucasa jako myśliwi, lubią też dobrze zjeść. Więc na planowaną imprezę każdy z nich ma co innego przygotować: kaszankę, pieczeń wieprzową, węgorza, wieprzowinę z jabłkiem.
Bardzo dobre kino, trzymające w napięciu, a piszę to choć Madsa Mikkelsena nie lubię. Jest bardzo dobrym aktorem, ale ma coś takiego w sobie, że nijak go polubić nie umiem. Brawa należą się też małej Klarze, przez którą ta cała tragedia. Nie dość, że świetnie została obsadzona do tej roli, urodą, sposobem bycia, to świetnie też zagrała bardzo trudną rolę.
I na koniec prosta, ale bardzo symboliczna scena kolacji wigilijnej przyniesionej przez przyjaciela. Bez zbędnej dramaturgii i ckliwości. Theo nie umie okazywać uczuć, jest twardzielem, myśliwym, więc podzielił się z nim kolacją na przeprosiny. Po tym wszystkim trudno jest cokolwiek powiedzieć, zresztą słowa nie wiele by pomogły.
Ogląda, gotuje i fotografuje: Kino i Kuchnia
Polowanie | Jagten, 2012, reż. Thomas Vinterberg
